Πριν από δύο χρόνια ο Λουίς Φαν Χάαλ αποκάλυψε πως πάσχει από επιθετικό καρκίνο του προστάτη.
Ο Ολλανδός δεν έμεινε άπραγος, δεν κρύφτηκε και δεν παραπονέθηκε. Το ακριβώς αντίθετο! Βγήκε μπροστά και πάλεψε με την ασθένειά του.
Πλέον συμμετέχει σε ντοκιμαντέρ με το όνομα «Always Positive» σε συνεργασία με τη διευθύντρια του «Centro Nacional de Investigaciones Oncológicas», με σκοπό να ευαισθητοποιήσει το κοινό έτσι ώστε να συγκεντρωθούν πόροι για την έρευνα της καταπολέμησης του καρκίνου.
Αναλυτικά όσα αναφέρει ο Φαν Χααλ:
«Πάντα έδειχνα πολύ νέος, γι’ αυτό φαίνομαι τόσο καλά (γέλια). Η μητέρα μου πέθαινε και μέχρι την τελευταία στιγμή είχε ένα πρόσωπο σαν λουλούδι. Κανείς δεν μπορούσε να δει ότι ήταν άρρωστη. Και εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα. Ή την ίδια τύχη… Ζω με την ασθένεια εδώ και κάτι παραπάνω από τρία χρόνια, με ακτινοβολίες, ενέσεις ορμονών, εγχειρήσεις, με καθετήρες και σακούλες ούρων. Είναι απίστευτο, αλλά μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Το έχω καταφέρει, και μπόρεσα να το κάνω ακόμα και να δουλεύω κατά τη διάρκεια του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Νομίζω μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου τα κατάφερα ακόμα καλύτερα, επειδή είχα έναν στόχο. Και με τη διαδικασία του καρκίνου είναι το ίδιο όπως και με τη διαδικασία του να είσαι προπονητής, αναζητάς έναν στόχο. Για μένα ήταν θετικό να αντιμετωπίζω και τα δύο πράγματα» είπε ο Φαν Χάαλ, ο οποίος μίλησε και για το πώς άλλαξε ο καρκίνος την άποψή του για τη ζωή.
«Όχι πολύ, πραγματικά. Κοιτάξτε, προέρχομαι από μια οικογένεια με εννέα αδέλφια. Είμαι ο μικρότερος. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 11 ετών. Πέθανε όταν ήταν 53. Από την άλλη πλευρά, η πρώτη μου σύζυγος πέθανε όταν ήμουν 39 ετών. Είμαι συνηθισμένος στο θάνατο. Γι’ αυτό ξέρω ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι έχω καρκίνο, είπα: “Εντάξει, δεν είναι καλά νέα, αλλά καλύτερα να προσπαθήσω να κάνω κάτι γι’ αυτό”. Κάθε άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει με διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό λέω: “Να είσαι ο εαυτός σου”»
