Καλοκαίρι. Εκείνη η εποχή του χρόνου που οι δρόμοι είναι γεμάτοι βαλίτσες, το Instagram γεμίζει με παραλίες, και το email σου έχει αρχίσει να παίρνει αυτοματοποιημένες απαντήσεις: «Συγγνώμη, αλλά θα βρίσκομαι εκτός γραφείου». Αλλά εσύ; Εσύ ακόμα κοιτάς το ημερολόγιο και μετράς αντίστροφα. Περιμένεις την έξοδο. Την άδεια. Τις διακοπές.
Και το ερώτημα μένει πάντα ίδιο: πόσες μέρες είναι αρκετές για να νιώσεις ότι ξεκουράστηκες; Να κλείσεις το κεφάλαιο «δουλειά» και να θυμηθείς πώς είναι να μη σε κυνηγάει το ρολόι;
Οι Φινλανδοί έκαναν μια έρευνα. Στο Πανεπιστήμιο του Τάμπερε κάθισαν, σκέφτηκαν, μέτρησαν, παρατήρησαν, και βρήκαν την απάντηση: οχτώ μέρες. Αυτό λένε οι ειδικοί. Οχτώ μέρες διακοπών είναι αρκετές για να αποσυνδεθείς ουσιαστικά, να μειώσεις τα επίπεδα άγχους και να νιώσεις άνθρωπος ξανά. Ούτε τρεις, που απλά ξεπακετάρεις και φεύγεις. Ούτε δεκαοχτώ, που μετά αρχίζεις και βαριέσαι. Ακριβώς οχτώ.
Μπορεί να σου φαίνεται λίγο. Μπορεί και πολύ. Αλλά η ουσία δεν είναι μόνο στο πόσο κρατάει το διάλειμμα. Είναι και στο πώς το ζεις. Οι ίδιοι ερευνητές παρατήρησαν και κάτι ακόμα: είναι πολύ πιο ωφέλιμο να σπας τις διακοπές σου μέσα στον χρόνο, αντί να τις μαζεύεις όλες μαζί τον Αύγουστο. Δηλαδή, καλύτερα να πατάς pause τακτικά, παρά να περιμένεις τη μεγάλη άδεια του καλοκαιριού για να ανασάνεις.
Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο Henrik Mahncke, ένας Δανός που ασχολείται σοβαρά με την έννοια της ποιότητας ζωής. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι μικρές άδειες, οι σύντομες αποδράσεις, έχουν πολύ μεγαλύτερο θετικό αντίκτυπο από το να στριμώξεις όλη σου την «ξεκούραση» σε μια εβδομάδα το καλοκαίρι. Προτείνει μάλιστα να τις μετατρέψεις σε ρουτίνα, να τις βάλεις μέσα στον χρόνο σου και το πρόγραμμά σου.
Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα νησί, ούτε αεροπλάνο, ούτε ομπρέλα θαλάσσης με αριθμό. Ίσως δεν χρειάζεσαι ούτε να φύγεις μακριά. Αυτό που χρειάζεσαι είναι αποσύνδεση. Από το άγχος. Από την ταχύτητα. Από την υπερανάλυση. Ένα τριήμερο χωρίς ειδοποιήσεις. Μια βόλτα χωρίς πρόγραμμα. Ένα βράδυ που απλά χαζεύεις το ταβάνι και δεν νιώθεις τύψεις.
